POZIRKMIR
ТВОРЧЫ ПРАЕКТ УСТАНОВЫ АДУКАЦЫІ "МІРСКІ дзяржаўны КАЛЕДЖ"

Творчы калектыў 186 групы каледжа першым адгукнуўся і стварыў вось такую невялічкую вандроўку па сцежках нашага чароўнага Міра.
Здаецца, атрымалася няблага. Ды што ўжо там, малайцы!
Будзем чакаць новых цікавых твораў!

А гэты відэаверш Уладзіміра Караткевіча быў створаны нашымі навучэнцамі аж у 2015 годзе! Але яго чуласць і яскравасць і сёння не пакідаюць нікога раўнадушнымі!
Можа таму, што найвыдатнейшым словам Караткевіча так добра адпавядаюць нашыя краявіды, нібы сцвярджаючы, што нашая Беларусь - сапраўдны прытулак Бога!

Вітаем вас, шаноўныя! Вы ўжо пэўна думалі, што мы зусім і забыліся на свае вандроўкі? А вось і не! Пасля гарачай пары экзаменаў мы прадаўжаем адкрываць для сябе і для вас, дарагія сябры! Сёння, разам з навучэнцамі групы 188 пазнаёмімся са спадчынай апошніх уладальнікаў Міра, слынных князёў Святаполк-Мірскіх.

Шчыра вітаюць вас, дарагія сябры, навучэнцы групы 185, якія прапануюць вам пазнаёміцца з найцікавейшай гісторыяй славутай Свята-Траецкай царквы у Міры. Равесніца замка, царква ніколі не зачынялася з моманту заснавання і ў ёй беражна захоўваюцца старадаўнія кнігі і цудатворныя абразы! Шчыра ўсіх запрашаем!

Добры дзень, дарагія сябры! Наш Мір - гэта цэлы Сусвет, у якім зорамі ззяе памяць аб усіх, хто спрычыніўся да яго гісторыі і культуры. І сёння дань глыбокай павагі мы аддаем яўрэйскім месцічам Міра, што не проста жылі ў мястэстэчку, а жылі яго жыццём і сталі адзінай складаючай нашай агульнай Памяці! Шалом, паважаныя!

Шчыра вітаем вас, сябры! Восень няўмольна ўступае ў свае правы і так павінна быць! У Міры восень вельмі прыгожая і нават нейкая па совйму цёплая і ўтульная. Вакол бурштынеюць лістотай дрэвы, а іншыя дзеравіны ўжо падаравалі долу стракатае коўдра сваёй лістоты. На яблынях яшчэ жаўцеюць-чырванеюць святочнымі агеньчыкамі яблыкі, што, пэўна, дачакаюцца першых маразоў. Навокал спакойная ціш! Але як утульна ад гэтай прыгажосці становіцца на душы!
Пэўна таму і нарадзіліся такія душэўныя вершы ў нашага славутага земляка - паэта Рамана Тармолы-Мірскага.
Слухаем і глядзім верш "Восень" (анімацыйная работа нашых навучэнцаў Івановай Марыі і Свідзінскай Наталлі.

Мір такі кампактны і спакойны, што здаецца час спыніўся менавіта тут. Але жыццё тут бурліць, як і калісці раней. Уважліва ўгледзімся ў фота далёкіх 50-х гадоў ХХ стагоддзя і ўбачым міран, працаўнікоў-рупліцаў, чые ўнукі сёння жывуць і працуюць у старадаўнім і вечна маладым Міры!
Давайце ж знаёміцца з  фотажыццём Міра, тады яшчэ раённага цэнтра. І, дарэчы, мы чакаем, што вы, дарагія сябры, дапаможаце нам  дапоўніць гэтую галерэю памяці! Дасылайце нам свае фота жыцця Міра розных часоў, каб усе паўней змаглі пазнаёміцца з нашым славутым пасёлкам і яго цікавымі жыхарамі! Будзем чакаць! А пакуль - наперад, у мінулае!

Вітаем, сябры! Страшэнныя падзеі гітлераўскай акупацыі Міра здаецца засталіся далёка... Але памяць міран захоўвае тыя дні жалобы і жалю, упартасці і змагання як маякі, што не даюць забыць ці здрадзіць.
Шаноўная Наталля Фосс з Германіі (колішняя ураджэнка г.Стоўбцы) дазволіла нам скарыстаць для рэсурса гэтыя фота.
1. Салдаты вермахта на мосце перад замкам (сённяшняя вул. Чырвонаармейская). З правага боку відаць Свята Траецкая царква.
2. Панарама разбуранай рыначнай плошчы Міра. ( від ад сённяшняй вул. Замкавай) Бачны Мікалаеўскі касцёл, рэшткі мельніцы на пярэднім плане.
Дарэчы спадарыня Наталля абяцала падараваць нам 4 арыгінальных фота таго часу! Мы вельмі ўдзячныя і будзем радыя сустрэчы!

Шчыра вітаем вас, сябры! Сёння мы з вамі ўспомнім адну з жалобных старонак ваеннай гісторыі Міра. Менавіта 9 лістапада 1941 года адбыліся першыя масавыя растрэлы мірных жыхароў - яўрэяў у мястэчку Мір.
Забыць такое немагчыма і памятаць аб загінуўшых - наш абавязак, бо пакуль чалавек памятае, ён будзе заставацца чалавекам.
Лісце ўжо амаль апала з дрэў і абеліск на месцы растрэлу відны здалёку. Каб і хацеў, не здолееш проста прайсці, не затрымаўшыся з ціхім паклонам...
Болей 1500 нявінных жыццяў абарваліся ў гэтым кар'еры, тых, хто ніколі ўжо не змог парадавацца прыгажосці любага мястэчка! Вечная і светлая ім памяць!
А мы прапануем вам фільм Уладзіміра Бокуна "Из Мира в мир", са знакамітай серыі "Обратный отсчёт". Фільм прысвечаны нялёгкаму лёсу нашых землякоў-міран у ваенны час. Дарэчы, ролі студэнтаў ешывы выконвалі нашыя хлопцы, навучэнцы ўзроўню сярэдняй спецыяльнай адукацыі, а здымкі праходзілі ў Міры.

Мы ізноў вітаем усіх вас, дарагія сябры, на сваіх старонках вандравання ў пошуках цікавых і змястоўных фактаў аб нашым Міры.
Сёння мы прапануем перанесціся ў далёкія 80-я гады ХХ стагоддзя, калі толькі пачыналася аднаўленне Мірскага замка. Вы ўбачыце фота, якія дапамогуць нам уявіць, колькі працы было пакладзена, каб велічны сімвал нашай краіны, наш славуты Мірскі замак, паўстаў у сваёй моцы і прыгажосці!
А зараз, дзякуючы фота спадара Ігара Чарняўскага, давайце знаёміцца з першымі імгненнямі адбудовы Мірскага замка.

Добры дзень, паважаныя сябры! Мы доўга не бачыліся з вамі, але за гэты час мы змаглі алічбаваць успаміны ветэранаў Вялікай Айчыннай вайны, ураджэнцаў Міра. Для нас гэта вельмі значная падзея, а для вас, спадзяёмся, гэта будзе сапраўдным падарункам, бо гераічная гісторыя нашай краіны, што гучыць з першых вуснаў, з вуснаў тых, хто вызваліў Беларусь ад нацысцкай навалы, дазволіць нам больш ясна ўсвядоміць каштоўнасць Вялікай Перамогі!
Інтэрв'юіруе сваіх сяброў, Навіцкага Міхаіла Уладзіміравіча, аднаго з арганізатараў партызанскага руху на Міршчыне, камандзіра разведкі Стаўбцоўскага міжрайцэнтра і Паваротнага Валянціна Рыгоравіча, удзельніка абароны Ленінграда, колішні дырэктар Мірскай сярэдняй школы імя Г.І,Сташэўскай Анатоль Канстанцінавіч Цобкала, адзін з арганізатараў партызанскага руху на Міршчыне, удзельнік штурма Берліна.
На здымках злева направа: М.У.Навіцкі, В.Р.Паваротны, А.К.Цобкала

Радыя вітаць вас, дарагія сябры! Сёння мы пачынаем публікацыю матэрыялаў, звязаных з нашым земляком, ураджэнцам Міра, Фларыянам Найбам. У 1956 годзе падчас ваеннай аперацыі у Венгрыі ён загінуў, абараняючы сваіх сяброў. Няпростыя часы, складаныя сітуацыі, але малады чалавек застаўся адданы вайсковай прысязе і не пашкадаваў свайго жыцця дзеля таварышаў!
Фларыян нарадзіўся 1 кастрычніка 1936 года ў Міры. Тут жа скончыў у 1950 годзе сярэднюю школу і паступіў у Мінскі політэхнікум Міністэрства мясцовай і паліўнай прамысловасці БССР. У тэхнікуме Фларыян займаўся на курсе па распрацоўцы тарфяных радовішчаў. Вучобу ў тэхнікуме скончыў у 1954 годзе атрымаўшы спецыяльнасць "тэхнік-тэхнолаг" па якой і працаваў на Гомельшчыне (ст. Жлобін, прадпрыемства "Лукскае")
Ніжэй прыводзім фотакопіі матэрыялаў, якія сёння ўдалося апрацаваць: Фларыян з таварышамі падчас вучобы ў Мінску, На фота - Фларыян справа. Фотакопия пісьма дамоў з вучобы. (Націскаем "глядзець на YouTube")

Шчыра вітаем, сябры! Прадстаўляем вам новыя апрацаваныя фота нашага земляка, Фларыяна Найбы.
Фларыян быў прызваны ў шэрагі Савецкай Арміі ў 1954 годзе і служыў у паветрана-дэсантных войсках. Яго вайсковая часць знаходзілася ў Жытомірскай вобласці, у г. Наваград-Валынскі. Фларыян паспяхова нёс вайсковую службу, аб чым сведчаць яго ўзнагароды: пахвальны ліст, ганаровыя граматы, якія ён атрымаў пад час знаходжання ў войску. Фларыян любіў музыку, валодаў прыгожым спеўным голасам, таму актыўна ўдзельнічаў і ў вайсковай самадзейнасці, аб чым сведчаць артыкулы ў вайсковай газете "За честь Родины".
У лістападзе 1956 года вайсковая часць Фларыяна ў саставе савецкіх войскаў знаходзілася на тэрыторыі Венгрыі, а менавіта ў г.Будапешт, дзе ўдзельнічала ў ліквідацыі антыўрадавага крызісу. У адным з узброеных сутыкненняў, з 5 на 6 лістапада 1956 года, Фларыян Найба загінуў, прыкрываючы адыход сваіх сяброў і пахаваны на брацкіх могілках савецкіх салдат у Будапешце. На абеліску загінуўшым знаходзіцца адзінае фота. Гэта фота Фларыяна Найбы, нашага земляка, які загінуў, ратуючы сяброў .
Фота: мастацкае фота з арміі, 1956 год;, Грамата за поспехі 1956 год.; з сябрамі на вучэннях: першы злева - Фларыян Найба (г.Нааград-Валынскі, 1955 г.); грамата за поспехі 1955 год; пахвальны ліст 1955 год; артыкул у газеце "За честь Родины" (26.04.1956г.); помнік на брацкай магіле ў г.Будапешт (Венгрыя), дзе пахаваны Фларыян Найба; фотамедальён Фларыяна на абеліску.

Добры дзень усім вам, дарагія сябры! Час няўмольна бяжыць і бяжыць, але ж памяць павінна быць вечнай! Вось і сёння мы падрыхтавалі для вас інфармацыю аб чалавеку, які рызыкуючы сваім жыццём выратаваў ад рук фашыскіх катаў некалькі соцень мірных жыхароў-яўрэяў, што чакалі свайго канца ў апошнім гета ў мястэчку Мір, што месцілася ў мурах старажытнага замка. Мы ўжо распавядалі аб Освальдзе Руфайзене. Менавіта так звалі нашага героя. Ён не быў карэнным міранінам. Ён быў звычайным польскім яўрэем, што шукаў паратунку на нашых землях, а патрапіў у самае пекла вайны! Валодаючы па майстэрску нямецкай мовай, Освальд, ці як па сапраўднаму - Шмуэль Арон, стаў перакладчыкам у мясцовага ката - паліцая жандармерыі Міра Серафімовіча і даведваючыся аб карных акцыях як мог папярэджваў і ратаваў людзей. І сёння, калі наш беларускі суд вынес абвінавачвальны прысуд Серафімовічу, які хаваўся доўгі час і памёр у Вялікабрытаніі, нельга маўчаць аб подзвігу простага хлопца з няпростым лёсам.
Освальд Руфайзен, забяспечыўшы ўцёкі больш за 200 яўрэяў з гета, сам застаўся і прызнаўся акупантам у тым, што ён сам яўрэй, тым самым цягнучы час, каб уцекачы змаглі збегчы як мага далей.
Гітлераўцы так былі разгубленыя ад прызнання Освальда, што той змог уцячы і амаль год жыў у Міры у каталіцкіх манахінь, пераапрануты у адну з сясцёр. Тут ён і прыняў хрысціянства. Толькі ў лістападзе 1943 года Освальд змог перабрацца да партызанаў і ўжо там змагаўся з ворагам. А пасля вайны, прыняўшы манаскі сан, ён адпраўляў службы на Святой Зямлі, так і не зразумелы сваімі суайчыннікамі, якія доўгі час адмаўлялі яму ў грамадзянстве Ізраіля. Але Освальд не меў ані кроплі крыўды - ён заўсёды дараваў усім! Освальд Руфайзен паспеў выступіць і сведкам супраць ката Серафімовіча на працэсе ў Вялікабрытаніі.
Калі яго пыталі, як ён змог трываць, калі прысутнічаў з ворагамі на карных акцыях, ён казаў, што "...некалькі выратаваных жыццяў каштоўней, чым мёртвы герой" У гэтым яго крыж і яго подзвіг.
(фота з архіваў Освальда Руфайзена:
бацькі Освальда; пасведчанне аб адукацыі Освальда; фота Освальда (1942г.); фота Освальда ў партызанскім атрадзе, 1943г., характэрыстыка партызана Освальда Руфайзена, 1943г., адно з апошніх фота Освальда Руфайзена, пач.90-х ХХст.

Паважаныя сябры, вітаем вас! Сёння мы хочам трошкі перапыніць час і папрацаваць на сапраўдную памяць,
Амаль ля самога будынку нашага каледжа знаходзіцца месца страшэннага злачынства - растрэлу міран-яўрэяў у 1942 годзе гітлераўцамі ды іх прыслужнікамі з местачковых звяруг.
Ааль адразу пасля вайны на гэтым месцы быў уладкаваны звычайны помнік-абеліск, з просценькай дошкай на ім , дзе не зусім каліграфічнымі літарамі было напісана, што на гэтым месцы загінулі амаль дзве тысячы мірных жыхароў мястэчка. Сёлета быў усталяваны новы помнік, даволі зграбны і прыгожы, як кажуць тутэйшыя людзі - "дастойны" Але ж калі пачытаем тэкст на гэтым помніку, згодна якога гэты знак памяці быў уладкаваны на сродкі фондаў з Вялікабрытаніі і Злучаных Штатаў, то можа праз колькі гадоў ніхто і не ўспомніць аб простым абеліску, які устанавілі нашыя з вамі продкі, жыхары ды кіраўніцтва Міра, адразу ж пасля Вялікай Айчыннай вайны. Гонар і слава людзям, якія ахвяравалі свае сродкі на новы помнік, дзе б яны не жылі! Але ж гісторыя павінна захаваць і сведчанні шанавання памяці з боку нашых землякоў, нашага грамадства.
А яшчэ мы прыводзім тэксты з плітаў-міцваў, якім таксама чамусці не знайшлося месца на новым мемарыяле. Калі чытаеш гэтыя словы, што напісаныя ў памяць аб загінуўшых яўрэях-міранах, то сціскаецца сэрца. Дзякуем за садзейнічанне ў перакладзе нашаму даўнейшаму навучэнцу Аляксею Жахаўцу! (Вышэйзгаданыя пліты пераданыя Карэліцкім райвыканкамам у экспазіцыю нашага коледжа аб гітлераўскім генацыдзе ў Міры.)
Міцва 1: "Тут пахаваныя святыя (пакутнікі) горада Торы Мір, якія былі забітыя і тым асвяцілі Імя (Б-скае) разам з іх равінам гаонам, святым (чалавекам) равам Аўрагамам-Цві Камаем, блаславенна памяць праведніка 19-га Мархешвана (5)702 году
У той дзень пралілі іх кроў нібыта воду і змерклі свяцілы
19-га Мархешвана (5)702 гэта 09.11.1941 года"
Міцва 2: "Тут пахаваны Кедр ліванскі, волат Торы, дзякуючы сваім ведам перамагаўшы ў спрэчках наконт Мішны і Гмары Равін равінаў горада Мір і глава ешывы, які трымаўся чыстага страха Б-скага, Каштоўны свяцільнік.
Палявалі і схапілі праведніка з усёй яго абшчынай, Хлопцаў і дзяўчат жывымі у яму кінулі, помнік ім. Ці гэта не ён, гаон, вялікі (чалавек), які асвяціў Імя (Б-скае) у чыстаце Аўрагам-Цві сын гаона сярод гаонаў рабі Эліягу-Баруха Камай, блаславенна памяць праведніка.
З шчырай любоўю асвяцілі яны Тваё Імя, Б-жа. З глыбокай ямы чутны іх голас. Не маўчы, Б-жа, і адпомсці за іх кроў тым народам злачынным, няхай сатрэцца памяць іх і імя. На зямлі няхай не будзе ім спакою, і краіне іх няхай не будзе іншага выкуплення, акрамя праліцця іх крыві. Няхай душа яго будзе завязаная ў вузел Жыцця."